شما نه جویای افتخار بودید و نه اشکی نه نوای ارگ کلیسا و نه دعا در بالین مرگ یازده سال گذشت، زمان چه زود می‌گذرد، یازده سال و شما فقط از سلاح تان استفاده کرده بودید مرگ، سوی چشمان پارتیزان را خاموش نمی‌کند تصاویرتان بر دیوارهای شهر ما آویخته بود با سیاهی ریش نتراشیده و شب تهدیدآمیز موهای آشفته بر اعلامیه‌ای که به لکه‌ای خون می‌مانست و تلفظ دشوار نام‌های تان دست آویزی بود تا راهی برای ترساندن رهگذران بیابند انگار که هیچ‌کس شما را یک فرانسوی نمونه نمی‌دانست